Een onverwerkt trauma kan zich kenmerken door bepaalde gedragingen, gevoelens en/of denkprocessen, die op den duur niet gezond zijn in je dagelijkse volwassen leven. Het kan je dermate blijven beïnvloeden dat je je zelfs gaat identificeren met dit trauma. Je bént dit trauma (voor jouw gevoel) en voelt je in zekere mate (onbewust) gehecht aan deze pijn. Je kent niet anders. Liefde en positiviteit kunnen beangstigend zijn en pijn voelt zogenaamd veilig.

Je hebt áltijd een keuze hoe je omgaat met trauma

Een aantal gedragingen en/of denkprocessen dienen als overlevingsmechanisme. Om met de pijn om te kunnen gaan en soms ook om te ‘overleven’ binnen de (gezins-)omstandigheden. Alleen is het belangrijk dit gedrag en/of denkproces, samen met het trauma wat dit heeft veroorzaakt, te onderzoeken en te gaan helen. Anders blijf je in pijn hangen en kun je ook (soortgelijke) trauma’s blijven aantrekken.

Als kind heb je niet altijd de keuze, maar als volwassene wel. Je kunt tegenwoordig heel goed hulp krijgen bij traumaverwerking.

Iedereen gaat anders om met trauma. De één vlucht om de pijn maar niet te hoeven voelen. De ander verlamt of bevriest en onderdrukt hiermee de pijn. Of je gaat snel in de aanval en verdediging om niet naar binnen te hoeven keren!

Zelf leerde ik als kind van zwaar getraumatiseerde (groot)ouders, om jarenlang te vluchten in mijn fantasiewereld, om zo de buitenwereld aan te kunnen en mijn innerlijke pijnen....Dat was mijn overlevingsmechanisme. En doordat ik nog geen weet had van hun trauma’s, trok ik zelf ook (soortgelijke) trauma’s aan, waardoor de onverwerkte trauma’s zich bleven opstapelen.

Trauma’s halen je in

Wat bedoel ik daarmee; trauma’s halen je in? Wanneer je trauma’s niet verwerkt, leid je meestal een (deels) ongelukkig of onvervuld leven.

Veel mensen denken dat pijn wegdrukken hen vooruit helpt. Maar het tegendeel is waar. Het blijft je bespoken en bespelen en helaas vaak ook nog onbewust. De trauma’s blijven je inhalen....m.a.w. je ontkomt er niet aan en de gevolgen steken zo af en toe de kop op. Tenzij je door te reflecteren op je leven, erachter komt dat het een en ander niet loopt zoals gewenst en je hulp gaat zoeken.

Voorbeeld; Mijn vader

Mijn vader was iemand die trauma’s zijn hele leven probeerde weg te drukken. De pijnen en opgelopen trauma’s waren te hevig. Als kind van zgn ‘foute’ ouders, heeft hij te veel meegemaakt in zijn kinderjaren en deze pijnen meegenomen naar zijn volwassen leven, waardoor hij pijn bleef aantrekken.

Alles wat mijn vader zo hardnekkig probeerde te onderdrukken, kwam er bij tijd en wijle uit; in zijn manier van (af)reageren, zich niet gelukkig voelen en zich niet kunnen voorstellen dat iemand van hem kon houden en/of goede bedoelingen had. Ik focus nu even alleen op het laatste gedeelte van zijn leven. In december 2024 is mijn vader helaas overleden.

Mijn vader ‘voedde’ zich met tv kijken. Dag en nacht luisterde hij naar verhalen over de oorlog in Oekraïne. Zelf was hij slachtoffer van de WOII en doordat hij de trauma’s niet had geheeld, bleef zijn aandacht zich vestigen op oorlog. Hij was (hierdoor) meestal 1 brok negativiteit. De oorlog woedde nog in hem voort en was zgn. ‘veilig’ voor hem. Dit was zijn comfortzone. Hij hield hiermee echter wel de oorlog in zichzelf in stand!

Iemand die (zwaar) getraumatiseerd in het leven staat, kan niet (lang) positief zijn!

In de laatste weken van zijn leven kwamen de onverwerkte trauma’s één voor één naar boven. Dit was heel pijnlijk om te zien en ervaren. Vooral omdat pijnen vaak (onbewust) werden geprojecteerd op ons, want hoe er zelf mee om te gaan was voor

mijn vader onbekend. Hij kon die gevoelens niet stoppen, ze wilden er uit, er was geen controle meer over.

Mijn vader werd als puber uitgescholden als landverrader en zo noemde hij een van mijn kinderen landverrader tijdens zijn stervensproces. Mijn zus en ik werden de tegenpartij, terwijl we dag en nacht voor hem ‘vochten’ om een en ander zo draaglijk mogelijk te maken voor hem. Hij ging discrimineren, want hij was zelf vroeger ook gediscrimineerd. Hij ging van intens verdriet naar boosheid en woede-uitbarstingen. En hij beleefde de schaamte opnieuw, maar nu in een andere vorm... Mijn vader bleef pijn op pijn aantrekken.

Zijn trauma’s hadden hem ingehaald!!

Hij kon er niet meer omheen, zelfs niet tijdens zijn stervensproces! Pijnen willen namelijk gehoord en gevoeld worden. Dat is wat pijn wilt, zodat het kan genezen en dient zich meestal aan in een zwak moment. In een voor mijn vaders zwak moment in zijn leven, het moeten verlaten van zijn huis waarin hij tot zijn 92e jaar woonde, kwamen de ongeheelde trauma’s volop naar boven. En vrij snel daarna begon (onverwacht) het stervensproces....het was allemaal te veel, terwijl ik de stille hoop had, op zijn nieuwe plek nog een fijne band op te kunnen bouwen. We waren hiermee opnieuw voorzichtig begonnen.

Mijn vader heeft het wel geprobeerd; zich te uiten, naar mij toe, en heeft over zijn leven verteld toen ik dit op latere leeftijd vroeg en ook tijdens mijn latere bezoekjes aan hem. Dat vond ik heel knap van hem. Hij kon goed vertellen en was zo’n charismatische man met veel talenten, maar, de trauma’s haalden hem in....

In mijn praktijk raakt het mij telkens weer, hoe mensen durven te vertellen over hun trauma’s en ook de trauma’s kunnen achterhalen van hun (groot)ouders. Alleen zo kan er werkelijke heling plaatsvinden!

Warme hartegroet,

Monique Angèle van de Laar